Gedicht voorgedragen bij eenzame begrafenis op 24 januari 2023

Dit is een gedicht 
bij een verdwenen man
Toen de dood hem kwam halen
restte weinig meer dan 
zijn naam, geboortedatum
en laatste baan, plus
de herinnering aan een huisgenoot
het geluid van housemuziek
de geur van een joint
de liefde voor zijn honden
de kat
Dat was wat hij had
De som van wat we kunnen delen
naast zijn naam

Laten we niet met teveel woorden
om de waarheid draaien:
wat een eenzaamheid
om zo vandaag in heen te gaan
Wie leeft er om alleen te zijn
Wat geeft dan leven zin?
Zijn ouders gaven Ron zijn naam
Wie herhalen nu zijn naam?

Wij 
Want wij staan hier nu
om in onze gedachten
- te weinig om vast te houden
teveel om los te laten -
Ron toch even aan te raken
en bij zijn stille bestaan 
nog even te waken
voordat wij hem nu
in alle vergankelijkheid
langzaam gaan loslaten
na het noemen van zijn naam

Dag Ronald XX XXX
Geboren 16 juni 1967

Dag Ron

Dit is een gedicht bij een eenzame begrafenis, gedaan als Dichter van Dienst voor de gemeente Gouda. Anders dan bij andere eenzame begrafenissen, kon ik over deze man, op de dag 10 jaar voor mijzelf geboren, bijna niets te weten komen. Ik had maar één bron. De vader weigerde met wie dan ook te spreken en zelfs vragen bij relaties die bij de politie en in het jongerenwerk hadden gewerkt, leverde niets op. De eenzaamheid was zo sterk dat ik het besloot te benoemen, maar wel met de zorg dat er op de begrafenis alsnog mensen kwamen die het tegenovergestelde beweerden, want ik had wel begrepen dat hij vroeger in de housescene had gezeten. Zo werkte dat toch niet. Op de ochtend van de begrafenis kwamen er twee groepjes binnen. De eerste, van zeven mensen, waren huisgenoten van hem geweest. Het tweede bestond uit drie personen, waaronder vader. Beide groepen gingen zo ver als mogelijk van elkaar afzitten. De korte dienst begon me harde, bonkende house muziek, de voorkeur van de overledene. Daarna zei de begrafenisondernemer goede woorden, begon Armin van Buren te spelen en werd ik gevraagd mijn gedicht voordragen. Ik vind dat je dan toch eerst moet proberen iets meer lucht te krijgen in de bijeenkomst, dus heb na een eigen hartelijk welkom aan iedereen maar verteld over het feit dat we beiden 16 juni als verjaardag hadden en dat ik een verleden had als discjockey (klopt) en dat als ik had geweten dat dit zijn muziek was ik had geprobeerd om iets op hiphop te schrijven (klopt niet). Het hielp wat te ontspannen. Het gedicht deed de rest. Tranen kwamen en dat was goed.